Het is dubbel. Wat had ik nog graag in het carieb gezeten. Maar het is nu voorbij dus wil ik toch ook wel graag naar huis. We hadden een enorme leuke tijd. Een tijd om nooit meer te vergeten, waarin we ontzettend veel leuke en lieve mensen zijn tegen gekomen. We hebben veel gezien en meegemaakt. Ik had het niet willen missen.
Onze laatste nacht hadden we om de hoek in de Vluchthaven doorgebracht. Nog even wat spulletjes bij elkaar gepakt. De boot schoon gemaakt. En dan is het zo ver. Zaterdag 11 september '11. We waren allebei wel zenuwachtig. Ik kon niet wachten, maar ja de Vivente kon niet harder. Dan zien we eindelijk de jachthaven. Oh, wat leuk daar zie je dan familie en vrienden met spandoeken. Op de pier bij de haveningang stond een heel koppel en op de kade bij de kraan. Best wel een emotioneel momentje. Maar ontzettend leuk dat ze ons hebben binnen gehaald. Super! Even met z'n allen wat gedronken en hup gauw naar huis. Daar stond ons ook nog een verrassing te wachten. Spandoeken aan de schutting en garage. De tuin versierd met slingers en ballonnen. Foto's van ons op de deuren in huis. Er kwamen nog wat vrienden naar ons huis. Ook dat hadden Zwins, Suzan en Rik super geregeld, bier, kaas, worst en chips, er was ook overal aan gedacht. Jongens bedankt!
Weer een horloge om. We hadden de horloges afgedaan toen we stopten met werken. Wat is nu tijd. De tijd hadden we toen we weg gingen. Tijd zat dachten we toen nog. Maar al gauw merkten we ook, de tijd gaat veel te snel. Waar blijft die tijd toch. Oh ja, sorry voor al die verjaardagen die we het afgelopen jaar allemaal vergeten zijn.
We vonden het ook heel fijn dat zo veel mensen ons hadden gevolgd via onze weblog en keken ook altijd uit naar de reacties. Net als die mailtjes die wij op onze privé mailadres ontvingen, erg leuk.
Ook weer een agenda gekocht. De eerste afspraken staan er alweer in. Sollicitatiegesprekken, rijbewijs verlengen, de tandarts, de dokter. Voor we het weten worden we weer meegesleurd in het gewone leven.