Onze eerste grote oversteek. Wat waren wij blij toen we er eindelijk waren. We weten nu wel dat we geen lange afstand zeilers zijn. Maar ja, om ergens te komen zou je toch wel moeten. Wat heel fijn was dat ik deze keer helemaal niet zeeziek ben geweest. Moet natuurlijk niet te lang binnen zitten. Ik was denk ik nog ingeslingerd van de reis naar de Kaap Verden. We zijn vanuit de Kaap Verden met 7 Nederlandse boten en 1 Belgische boot vertrokken, 5 ging er richting Suriname en 3 naar Barbados. Onderweg hadden we 2 maal daags onderling contact via de SSB radio waar alle schepen hun positie en peilkoers door gaven. Wij hadden zo af en toe ook contact via de marifoon met de La Luna en de Tin Hau die ook naar Barbados gaan. Zo waren we toch niet helemaal alleen op die grote oceaan, ook al zag je elkaar niet. De eerste 4 dagen hebben we heerlijk kunnen zeilen. Maar na de vierde dag begon het te kwakkelen en hebben we van alles wat gehad. Windstiltes, tegen wind, heel veel wind, squalls sommigen met heel veel regen of met heel veel wind of met heel veel wind en regen. We hebben 2 dagen last van die squalls gehad. Ja, dan ben je even druk, je ziet overdag die squalls goed aankomen en dan ga je maar vast wat zeil minderen want je weet nooit wat er komen gaat. Op dag 13 zagen we 's ochtends vroeg een zeilschip aan de horizon. Patrick zag meteen dat het schip met een noodzeil voer. We werden opgeroepen via de marifoon. Wij naar het schip toe. Het bleek dat het een Frans schip (genaamd Modicus) was die zijn mast was verloren en ze hadden inderdaad met de giek een noodzeil gemaakt. Het schip was zo'n 11 á 12 meter lang en ze zaten met 6 man aan boord. Ze zeiden dat ze niet in nood zaten en dat ze op eigenkracht richting Martinique gingen. Ze hadden een briefje gemaakt met daarop allerlei gegevens of als wij aan kwamen op Barbados, deze gegevens aan hun contactpersoon in Martinique zouden willen doorgeven. Wij vroegen of ze nog water of eten nodig hadden, maar ze hadden alleen een gasfles nodig en die hadden wij hun dus gegeven. Het beeld met dat schip zonder mast blijft toch wel in je hoofd rond spoken. Vooral toen 2 dagen later op dag 15, ik in mijn laatste wacht om 06.30 uur iets hoorde knappen. Ik met mijn zaklampje op onderzoek uit en tot mijn grote schrik zag ik de babystag aan stuurboord slap hangen, deze was dus geknapt. Gauw Patrick wakker gemaakt en de zeilen gestreken. We hadden de La Luna op geroepen en de situatie uitgelegd, zij lagen zo'n 15 mijl voor ons maar maakten meteen omkeer richting ons. We hadden afgesproken dat als ze na een uur nog niets van ons gehoord hadden, we de mast waren verloren en dus geen marifoon contact konden hebben omdat de antenne in de mast zit. Ik had Patrick de mast in gehesen om met touwen de mast te stabiliseren. Even bedenktijd wat nu te doen. Gelukkig hadden we voor de mast ook nog een stag zitten die de zelfde lengte heeft, dus deze moet nu als babystag fungeren. De mast begon al aardig door te buigen. Patrick, met zijn hoogtevrees, moest dus weer de mast in. We hadden ontzettende hoge swell en we lagen ontzettend te rollen, maar de missie was geslaagd. Patrick zat onder de blauwe plekken maar de mast stond nog overeind. Pffff wat hadden we een geluk. Op 1^e kerstdag, in Patrick zijn eerste wacht, lag er water op de vloer, maar de fluitketel lag ook op de vloer, dus waarschijnlijk water uit de fluitketel. Toen wij gingen wisselen lag er water op de vloer maar deze keer bleef het water maar stromen. Patrick gauw alle afsluiters bij langs, die zaten er allemaal nog in en lekten niet, moet dus wat anders zijn. Eerst maar wat water weg pompen. Ik heb met de hand geholpen met een dweil en een teiltje en het water weggooien in de wasbak. Patrick ondertussen verder op onderzoek uit en ja hoor gevonden. Het bleek dat de afvoer onder de gootsteen was geknapt en de slang naar beneden was gezakt tot onder de waterlijn en is gaan hevelen. Ik heb ook een handje geholpen door het water dat ik opgedweild had weer in de gootsteen te gooien dus uiteindelijk heb ik het water weer rechtstreeks de boot in gegooid. Ja shit happens. We hadden het wel even benauwd, met al zo'n plas water om ons heen en dan ook zelf zo veel water maken is niet prettig. Maar goed, ook dat is weer goed afgelopen. Het is niet één en al ellende geweest hoor. We hebben ook leuke en mooie dingen beleefd en gezien. Zo hadden we iedere middag een happy hour ingevoerd. Van Bartelo hadden we een usb-stick gekregen met o.a. ontzettend veel Nederlandstalige muziek en onder het genot van een drankje hebben we heerlijk mee gezongen met de liedjes. Ook hebben we weer veel dolfijnen gezien en hadden we een walvis vlak naast de boot. Ik zat buiten in mijn dagboekje te schrijven en ik schrok me lam. Pal naast de boot kwam de walvis boven. Gauw Patrick wakker gemaakt. Het was gelukkig niet zo'n hele grote, hij was ongeveer 9 á 10 meter. Vissen is ook één van onze bezig heden. Patrick had een grote Mahi Mahi (goudmakreel) gevangen van zo'n 70 cm. Hij moet daar natuurlijk mee op de foto. Net toen ik een foto wou maken vloog de vis zo de achterkajuit in, want het raam stond nog open en raad maar waar die lande. Op ons bed, hij had dus een zachte landing, jammer voor de vis maar hij ging toch de pan in. Een paar dagen hadden we de hengels net staan en nog geen 10 minuten later beet. Pat vroeg of ik de andere hengel binnen wou halen en hij vroeg zich al af waarom het allemaal niet zo snel ging. Ja ik moest ook zo'n grote vis binnen halen want ik had ook beet. We hadden dus 2 vissen (Mahi Mahi) tegelijk gevangen en deze waren nog iets groter dan die vorige. Eén hebben we er terug gezet. Soms is het wel riskant waar je gaat zitten tijden de nachtelijke wachten. Zo had Patrick last van een vliegende vis die de kuip in vloog, gelukkig knalde die tegen de stuurkolom aan. Zo´n vliegende vis kan wel een snelheid bereiken van wel 60 km/u. Wat een wijsheid hè, ja op gezocht in mij vis en schelpdieren bijbel hoor. We kwamen in het donker aan op Barbados dat is best wel lastig en vooral als er ook nog zo'n patrouille boot zonder ligt rond vaart. De La Luna (Denise en Etienne) had ons opgewacht, zij waren +/- 6 uur eerder aan gekomen. Na het anker te hebben laten vallen hebben we met ons viertjes een biertje op onze aankomst gedronken. De volgende dag kwam de Tin Hau (Jack) binnen. Denise had champagne meegenomen en wij hebben getoost op onze eerste grote oversteek.