Op Gomera hadden we afscheid genomen van de Tarpan (Bram en Anja), hier scheiden onze wegen, of eigenlijk onze wateren. Het was een erg gezellige tijd samen.
We liggen al weer even op El Hierro. Ja de tijd gaat ook zo snel. Eerst zijn we naar Puerto de la Estaca geweest, maar daar was helemaal niets te beleven. We lagen daar helemaal alleen aan de kade. De volgende dag kwamen er nog twee zeilboten bij. Een jachthaven was er nog niet. Er lagen alleen wat visbootjes aan moorrings. Er stonden een paar huizen, een restaurant van de veerboot en in het zelfde gebouw zat de douane waar we ons moesten melden. Maar deze keer was het een hele aardige douane meneer en hij sprak zelfs Engels. Ook mochten we bij hem op internet naar de weersberichten kijken en we mochten gebruik maken van het toilet in het gebouw. Maar verder was er niets. We zijn één dag gebleven en zijn met de bus naar Valverde (de hoofdstad) gereden. Wel lekker goedkoop die bus, een enkeltje voor twee personen was 2 euro. Maar goed in Valverde aangekomen zagen we helemaal niets, het plaatsje ligt aardig hoog en het was erg mistig en koud en het heeft zelfs geregend. Maar we waren er wel even uit en we konden brood halen.
De volgende dag zijn we naar Puerto de la Restinga gevaren. Een klein vissersplaatsje. Ook hier liggen we weer helemaal alleen aan de kade. Er is een piepklein haventje, maar het grootste gedeelte is bezet door de vissersbootjes. Er liggen zo’n 7 zeilboten, ja en dan is de haven vol. Gisteren kwam de Spanjaard die ons heeft geholpen met aanmeren langs en vroeg aan mij of ik aan het eten was. Tenminste ik dacht dat hij dat vroeg, mijn Spaans is ook niet meer wat het geweest is, dus zei ik, nee, maar toen vroeg hij, eet je dan vandaag helemaal niet meer? Hij liet toen een vis zien die net gevangen was en vroeg of hij die voor ons klaar mocht maken voor vanavond. Wij hoefden hem dan alleen op de bbq te leggen. Ja weigeren kon je eigenlijk niet. Hij, Alegandro (schrijf je vast anders) kwam om 20.00 uur. Patrick had wat aardappeltjes gebakken. Ja wisten wij veel, die vis leek nl. niet zo heel groot. Maar het bleek dat hij veel meer bij zich had. Hij had meegenomen, die vis inderdaad heerlijk klaar gemaakt, verse garnalen, de vruchten van een cactus en een fles rode wijn. Oh ja, ook nog de ingewanden en de vissenkop daar konden we dan soep van maken. We hebben gezellig met ons drietjes gegeten. Alles is niet op gekomen, behalve de fles wijn dan. Alegandro is kunstenaar en schildert, wij hebben een schitterend schilderijtje gekregen. Wel grappig hij gebruikt oud gebruikt papier. Dat heeft wel wat. Wij wouden de kosten delen, maar hij vilde daar niets van weten.
Verder kijken we elke dag naar de grib-files of we kunnen vertrekken richting de Kaap Verden. Wij zijn er klaar voor, maar nu werkt de wind nog niet echt mee. Wij hebben vandaag een Duits echtpaar met 2 jonge kinderen ontmoet en die willen ook richting de Kaap Verden, zij zitten met het zelfde probleem, die wind. Of is het der wind.
Hot van de pers. We liggen inmiddels in een box want er was een zeilboot vertrokken. Hier liggen we iets rustiger dan aan de kade. Vanavond, begin van de avond kwam Alegandro even langs een borrel doen. De vissersbootjes kwamen ook net weer binnen om de gevangen vis te lossen. Alegandro helpt daar regelmatig, dus zijn we met hem mee gelopen om even te kijken en natuurlijk foto’s te maken. We mochten zelfs mee naar binnen waar de vis werd gewogen etc. Hij kreeg een vis en die kregen wij dus weer. Schoon gemaakt en al. Dus jullie raden het al, weer vis op de Cobb.